Ρίζα μπηγμένη στη γης

— Η γιαγιά που άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο στα 104 της χρόνια στα παλιά και δύσκολα χρόνια της κατοχής και του εμφυλίου όταν δεν είχε τίποτα για φαγητό συνήθως μας τάιζε παραμύθια.

— Το πιο αγαπημένο της ήταν αυτό που αφηγούνταν «τι είναι δέντρο» που δεν είναι τίποτα άλλο — όπως έλεγε — από μια «ρίζα μπηγμένη στη γης» αν η λογική μας έχει όρια, γιατί πέρα από τη λογική μας πολλές φορές υπάρχουν και άλλες λογικές που μας ξεφεύγουν.

— Το παραμύθι τέλειωνε με συμπέρασμα ότι «το να κάνεις πραγματικότητα τον ίδιο τον παραλογισμό μερικές φορές είναι μια ευχαρίστηση», αλλά πάντα «μνήμη» είναι η πιο σκληρή τιμωρία για κείνον που έκανε το κακό.

— Η ουσία του παραμυθιού ήταν άλλη και αναφέρονταν μεταφορικά βέβαια σε κάποιον που έφτιαξε έτσι τον κόσμο ώστε να μείνει μεσοτελειωμένος για να διατηρήσει ο άνθρωπος μια νοσταλγία αδύνατης τελειότητας και να παλεύει να τον κάμει τέτοιον που δεν μπορεί να γίνει.

— Αυτός ο κάποιος λοιπόν — έλεγε το παραμύθι — μια μέρα μπήκε στην συνάθροιση (εκκλησία, εκκλησία του δήμου, συναγωγή κ.λ.π.) και φώναξε στους πιστούς που ήταν γονατισμένοι:

— «μην ξεχνιέστε, γιατί ο κόσμος που έφτιαξα είναι ατελής. Έχει ανάγκη από τις προσπάθειές σας και όχι από την απογοήτευσή σας. Ο κόσμος πάντα θα είναι ατελής, όπως είστε και εσείς, αλλά σε πολλά πράγματα μπορείτε να βελτιωθείτε. Όμως αυτό δεν θα το πετύχετε γονατιστοί. Θα το πετύχετε όρθιοι και παλεύοντας».

— Φυσικά και σήμερα πιστεύουμε πως η λογική μας έχει όρια και βέβαια μπορεί να υπάρχουν και άλλες λογικές πέρα από τη λογική μας που μπορεί να μας ξεφεύγουν αλλά το σίγουρο είναι πως πάντα η «μνήμη» είναι πιο σκληρή τιμωρία για κείνον που έκανε το κακό, όπως στα χρόνια της γιαγιάς το κακό παράδειγμα ήταν οι ναζί και οι συνεργάτες τους.

— Σίγουρα σήμερα ο πειρασμός όταν περάσει η πανδημία θα είναι να ψαχτούμε για κάποια άλλη φούσκα.

— Σίγουρα από σήμερα θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε τις οδυνηρές αλήθειες που αρνούμασταν να δούμε τόσον καιρό.

— Σήμερα βρισκόμαστε στην εποχή που στην ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ κάποιοι λοιδορούν την αλληλεγγύη και την κοινωνική ευθύνη και προβάλλουν την κυνική επιδίωξη του μονοκρατισμού και του ατομικού συμφέροντος.

— Σήμερα η πανδημία του κοροναϊού έχει ήδη αποδειχθεί ένας σκληρός δάσκαλος για «ηγέτες» αλλά και για τις κοινωνίες, γιατί γκρέμισε βεβαιότητες που είχαν καταστήσει τις κοινωνίες ευάλωτες απέναντι σε πραγματικούς κινδύνους.

— Ο κοροναϊός ως απότοκο της φύσης προειδοποιεί ότι έρχεται η νέα λαίλαπα της κλιματικής αλλαγής που θα επηρεάσει την τροφική αλυσίδα, που σε συνδυασμό με τον αυξανόμενο πληθυσμό του πλανήτη και την απώλεια υδάτινων πηγών μπορεί να σπρώξει τον κόσμο να σκέφτεται ότι ναι μεν « η λογική μας έχει όρια», αλλά πολλές φορές «υπάρχουν και άλλες λογικές —όπως τον κορονοϊού π.χ.— που μας ξεφεύγουν» όπως έλεγε το κατοχικό παραμύθι της γιαγιάς Χαμαϊδής.

Τάσος Τασιόπουλος

ΥΓ1. Μεγάλο πρόβλημα έχουν οι κοινωνίες όπου τα ΜΜΕ ελέγχονται αντί να ελέγχουν από αυτούς που έπρεπε να ελέγχουν.

— Το πρόβλημα μεγιστοποιείται στις τοπικές κοινωνίες καθώς αγγίζει και τον βιοπορισμό.

ΥΓ2. Το «καθηγητάδες τρεις και εχάθει η πατρίς» ισχύει για τους περισσότερους από όσους ασχολούνται με την πολιτική και όχι όσους υπηρετούν ως ειδικοί την επιστήμη τους.

ΥΓ3. Για τους πολλούς που ζητούν ακόμα επιπλέον διευκρινίσεις για το ΚΑΤΑΣΧΕΤΗΡΙΟ εις βάρος του δήμου επαναλαμβάνω ότι δεν έχω να πω τίποτα επί πλέον των όσων αναφέρθηκαν σε σχετικό άρθρο.

— Θα το φορτωθεί πολλαπλάσιο ο επόμενος δήμαρχος στην πλάτη των δημοτών.