Συνεχίζουμε το » αφιέρωμα » σε ανθρώπους του αθλητισμού και με την ευκαιρία των γενεθλίων του Νίκου Λιολιόπουλου που είναι 3-12-1973 του ζητήσαμε να μας πει δυο λόγια για το ποδόσφαιρο.

«Αγαπώ το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο από πάρα πολύ μικρή ηλικία και δεν έπαψα να τα αγαπώ ποτέ. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου βρίσκομαι δίπλα σε ερασιτεχνικές ομάδες.

Θυμάμαι μικρό παιδί να κατεβαίνω καθημερινά στο γήπεδο και να παρακολουθώ από κοντά τις προπονήσεις της ομάδας του χωριού μου το Φίλιππου Μελίκης.

Με θυμάμαι μικρό παιδί να κάθομαι στον πάγκο της ομάδας γεμάτος χαρά να κρατάω το φάκελο με τις σημειώσεις του προπονητή φαντασιώνοντας τον εαυτό μου ως ένα αληθινό βοηθό προπονητή. Και εννοείται τα Σάββατα δεν έχανα ποτέ αγώνα της αγαπημένης μου ομάδας. Όπως ήταν αναμενόμενο όταν μεγάλωσα ασχολήθηκα ενεργά και με τη διοίκηση της ομάδας.

Το πραγματικό μεγάλο μου όμως πάθος ήταν οι Ακαδημίες. Με στεναχώρησε ιδιαίτερα το γεγονός ότι στην Μελίκη δεν υπήρχε ακαδημία ποδοσφαίρου η οποία να τροφοδοτεί με ταλέντα την ομάδα. Το πρόβλημα αυτό το είχαν επισημάνει εδώ και χρόνια πολλοί παράγοντες του ποδοσφαίρου και έτσι πριν μία δεκαετία περίπου αποφασίσαμε η τότε διοίκηση του Φιλίππου να κάνουμε τη δική μας Ακαδημία.. Ανέλαβα αμέσως το βάρος της δημιουργίας και λειτουργίας της και σε συνεργασία με τον Γιώργο Ντάμτσιο καταφέραμε να κάνουμε μία αξιοζήλευτη Ακαδημία που αποτελείται από 70 παιδιά.

Ένα άλλο κατόρθωμα μας για το οποίο είμαι πολύ περήφανος είναι η δημιουργία της ποδοσφαιρικής ομάδας γυναικών του Φιλίππου Μελίκης η οποία όμως μετά την αποχώρησή μας από τη διοίκηση της ομάδας δεν είχε την ανάλογη συνέχεια.

Από το Φίλιππο Μελίκης αποχώρησα πριν 6 χρόνια για λόγους τους οποίους δεν θα ήθελα να αναφερθώ τουλάχιστον στην παρούσα φάση.

Αμέσως μετά την αποχώρησή μου από το Φίλιππο το ίδιο κιόλας καλοκαίρι δέχτηκα μία πολύ τιμητική για μένα πρόταση από τους ανθρώπους του ΠΑΟΚ Αλεξάνδρειας να συνεισφέρω και εγώ στην προσπάθειά τους από υπεύθυνη θέση. Η ένταξή μου στην ομάδα του ΠΑΟΚ Αλεξάνδρειας για γνωριμία με τους ανθρώπους αυτούς και ιδιαίτερα το δέσιμο με τα παιδιά της ομάδας ήταν από τις ομορφότερες εμπειρίες που έχω αποκτήσει στη ζωή μου.

Με τα παιδιά του ΠΑΟΚ καταφέραμε και πετύχαμε πολλά πράγματα, αλλά υπάρχουν όμως και αρκετά ακόμα που δεν μπόρεσα να τα καταφέρω, όπως η δημιουργία Ακαδημίας που είναι ένα όνειρό μας που έμεινε για την ώρα απραγματοποίητο.

Ένα άλλο πόστο από το οποίο μου αρέσει πολύ να υπηρετώ το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι αυτό του δημοσιογράφου του ερασιτέχνη πάντα. Κάνω ρεπορτάζ για πολλά μέσα του νομού, με αποκλειστικό σκοπό και μόνο την προώθηση των ποδοσφαιριστών και την προσπάθεια να γίνει όσο δυνατόν περισσότερο γνωστό η  τέχνη  του ποδοσφαίρου σε πολύ κόσμο. Παλαιότερα κάναμε και ραδιοφωνικές μεταδόσεις αγώνων κάτι το οποίο ήταν από τα πολύ αγαπημένα μου.

Με τη δημιουργία και εξάπλωση των ιντερνετικών εφημερίδων και ιστότοπων καταφέραμε να τραβήξουμε το ενδιαφέρον μεγαλύτερων μαζών και έτσι πλέον το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο του νομού μας συχνά είναι πρώτο θέμα συζήτησης.

Παρά το γεγονός ότι υπάρχουν ακόμα αρκετά πράγματα που δεν μου αρέσουν γύρω από το χώρο του ποδοσφαίρου, τα οποία δυστυχώς τα τελευταία χρόνια συνεχίζουν να ταλαιπωρούν παρά τις αλλαγές σε πρόσωπα, θεωρώ πως έχω πολλά ακόμη να προσφέρω το αγαπημένο μου άθλημα.

Ένα από τα απραγματοποίητα όνειρά μου ήταν η συγκρότηση ομάδας προσφύγων που θα αγωνιζόταν στο τοπικό μας πρωτάθλημα.»