• Γιατί να παίξουμε Σάββατο? Να παίξουμε Κυριακή.
  • Γιατί να παίξουμε Κυριακή? Να παίξουμε Σάββατο γιατί η Κυριακή είναι για την εκκλησία και την οικογένεια.
  • Γιατί να βοηθήσω τον σύλλογο? Είναι υποχρεωμένος να τα βγάλει πέρα μόνος του.
  • Γιατί να κάνουμε προπόνηση με βροχή? Θα κρυώσουν!
  • Γιατί να μην κάνουμε προπόνηση με βροχή? Τζάμπα πληρώνουμε?
  • Τι θα πει θεωρία στο ποδόσφαιρο? Τα παιδιά θέλουν να έχουν μία μπάλα και να κλωτσάνε.
  • Δεν θέλει να έρχεται όταν δεν παίζει μπάλα. Δεν του αρέσει η θεωρία.
  • Οι ακαδημίες είναι για διασκεδάζουν τα παιδιά.
  • Οι ακαδημίες είναι για να στέλνουν τα παιδιά σε μεγαλύτερες ομάδες.
  • Γιατί να μείνω μαζί με τον παιδί μου στην προπόνηση? Δεν έχω καμία τέτοια υποχρέωση.
  • Ποιος θα πάει το παιδί μου στο γήπεδο?
  • Γιατί να βοηθάω εγώ και οι άλλοι γονείς να είναι αδιάφοροι?
  • Γιατί να μην είμαι αδιάφορος? Τι ρόλο παίζει η ακαδημία?
  • Γιατί το παιδί μου δεν έπαιξε σήμερα?
  • Γιατί το παιδί του τάδε έπαιξε παραπάνω από το δικό μου σήμερα?
  • Δεν μου αρέσει αυτός ο προπονητής, να τον αλλάξετε.
  • Δεν αρέσει στο παιδί μου ο προπονητής του, να το πάτε σε άλλο τμήμα.
  • Τι να μου πει ο ψυχολόγος και τι να πεις στο παιδί μου? Σιγά μην πάω.

Αυτά είναι λίγα από τα σχόλια που ακούνε καθημερινά όλοι οι άνθρωποι που αποφάσισαν να ασχοληθούν με τις ακαδημίες και τα παιδικά τμήματα του ποδοσφαίρου στην Ελλάδα. Από γονείς. Όχι όλους. Αλλά είναι αρκετά μεγάλο το ποσοστό για να σε αποσυντονίσει να σε αγχώσει και να σε βγάλει εκτός προγράμματος. Είναι αρκετό το ποσοστό για να σε κάνει να αναρωτηθείς πράγματα για τον σκοπό σου, τη φιλοσοφία σου, αλλά και την αξία του εγχειρήματος ενός συλλόγου που οραματίστηκε να προσφέρει.

Το τεράστιο κεφάλαιο «ΓΟΝΕΙΣ» δεν μπορεί να αναλυθεί σε λίγες γραμμές. Χρειαζόμαστε να δούμε τις αιτίες, τις αφορμές, την κοινωνική κατάσταση, και πολλά άλλα χαρακτηριστικά για να βγάλουμε τα σωστά συμπεράσματα. Πρέπει να αναλύσουμε την κάθε συμπεριφορά ξεχωριστά και να δούμε τι κρύβεται πίσω από αυτό. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι και δεν έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά. Μέσα όμως από την εμπειρία, μπορούμε να δούμε την γενική εικόνα. Και η εικόνα, είναι απογοητευτική. Η κοινωνία και η δύσκολη καθημερινότητα έχει συμβάλει τα μέγιστα στην αδιαφορία των γονιών για τα παιδιά τους. Και είναι φυσικό. Όταν σκέφτεσαι πώς θα πας το ψωμί στο μεσημεριανό τραπέζι, είναι δύσκολο να σκεφτείς για τον ψυχολόγο που θα φέρει η ακαδημία να μιλήσει στο παιδί σου. Φαντάζομαι πως τα ίδια συμβαίνουν και στα σχολεία σήμερα.

Η εικόνα λοιπόν των ποδοσφαιρικών ακαδημιών είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας και της κάθε οικογένειας. Και έχει ως εξής:

Η κάθε ακαδημία ποδοσφαίρου χρησιμοποιείται ως ένα παρκινγκ παιδιών για πολλούς γονείς. Αφήνεις το παιδί σου κάπου και πηγαίνεις να το πάρεις σε δύο ώρες γιατί το χρειάζεσαι. Δεν σε ενδιαφέρει η εξέλιξη του. Δεν σε ενδιαφέρει η εκπαίδευσή του. Δεν σε νοιάζουν οι υποχρεώσεις σου. Θεωρείς δεδομένο πως όποιος ασχολείται με το παιδί σου είναι υποχρεωμένος να το πάει στο γήπεδο, να το φέρει από το γήπεδο, να το αλλάξει αν έχει βραχεί και να το ταΐσει αν πεινάει. Και, επιπλέον, να του μάθει και ότι πρέπει. Δεν σε ενδιαφέρουν τα επιμέρους σημαντικά πράγματα στην αθλητική εκπαίδευση του παιδιού σου, αρκεί να έχει μία μπάλα και κλωτσάει δύο ώρες για να σε αφήσει ήσυχο. Δεν συμμετέχεις πουθενά. «Βαριέμαι τη θεωρία» σου λέει ο μικρός κι εσύ τον ακούς και ξαπλώνεις στον καναπέ. Αν σου έλεγε «βαριέμαι τα μαθηματικά» θα τον έπαιρνες από το σχολείο? Απαιτείς απροκάλυπτα από όλους, χωρίς να έχεις προσφέρει τίποτα. Και όταν καλείσαι να προσφέρεις με το ζόρι, αντιδράς. ΕΔΩ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ. Υπάρχουν γονείς που καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς δεν τους έχω συναντήσει στο γήπεδο. Αναρωτιέμαι… δεν έχουν το παραμικρό ενδιαφέρον να δουν τι κάνει το παιδί τους όταν λείπει από το σπίτι?

Υπάρχουν και οι γονείς που ενδιαφέρονται για τα παιδιά τους, την εξέλιξή τους, τον χαρακτήρα τους και την εκπαίδευση τους σε κάθε τομέα εκπαίδευσης. Δυστυχώς, με τη σημερινή κατάσταση της κοινωνίας μας, γίνονται όλο και λιγότεροι. Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να απασχολήσει όλους μας.

Τα συμπεράσματα είναι αποκαρδιωτικά για τους ανθρώπους που ασχολούνται με αυτή την προσφορά. Ξεκινάς με το να ακούς τους πάντες και καταλήγεις στο να είσαι αμείλικτος. Γιατί δεν υπάρχει άλλη λύση. Γιατί είναι ο μοναδικός δρόμος για να πετύχεις έστω και έναν από τους στόχους που έχεις βάλει. Για να βοηθήσεις. Για να προσφέρεις στα παιδιά, και μόνο σε αυτά. Γιατί μέσα από αυτά περιμένεις μια καλύτερη κοινωνία. Μέσα από την δική τους σωστή αθλητική εκπαίδευση θα αλλάξει το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα. Σε πολλά χρόνια από τώρα. Αυτό σκέφτεσαι και συνεχίζεις.

Θυμάμαι έναν φίλο μου που κάποτε μου είπε: «Οι γονείς μου δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ για μένα. Αλλά, είχα έναν προπονητή που θα έδινε και τον εαυτό του για να πάω μπροστά εγώ. Και τα κατάφερα χάρη σε αυτόν. Του οφείλω τα πάντα».

ΑΞΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΟΠΟ ΛΟΙΠΟΝ.