Η μέρα μου ξεκίνησε όπως κάθε φορά με το πρωινό καφεδάκι και μια γρήγορη περιήγηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης περισσότερο για να ενημερωθώ παρά για να κουτσομπολέψω!

Είναι ίσως η 15η φορά μέσα σε αυτό το μήνα, που διαβάζω κάποιο post σχετικά με τη κακή συμπεριφορά των γονιών μέσα  στο γήπεδο,  τις απαράδεκτες παρεμβάσεις τους, τον «κακό Μπαμπά» το «παιδί θύμα» και τον «άγιο προπονητή».

Είναι τόσο συχνές οι αναρτήσεις τέτοιου είδους που πραγματικά αρχίζω να πιστεύω πως είναι το μοναδικό πρόβλημα των σύγχρονων ποδοσφαιρικών Ακαδημιών στη χώρα μας.

Στη δεύτερη θέση, με μικρή διαφορά, βρίσκονται τα διάφορα ερασιτεχνικά βιντεάκια με παιδιά μικρής ή και λίγο μεγαλύτερης ηλικίας, να επιδίδονται σε φαντεζί ποδοσφαιρικές κινήσεις, να αποθεώνονται από όλους και φυσικά να βαφτίζονται (από ποιον άραγε;) «ο νέος Μέσι…» Αν κάποιος Googlάρει τις δύο αυτές λέξεις, θα καταλάβει σίγουρα περί τίνος πρόκειται και θα αντιληφθεί το μέγεθος των Gigabytes που έχουν καταναλωθεί προκειμένου να κερδίσουν κάποιοι μία θέση στη ματαιοδοξία!

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά…

Είναι αλήθεια πως η γονική παρέμβαση σε θέματα αθλητισμού, αποτελεί κυρίαρχο πρόβλημα σήμερα στο χώρο του παιδικού αθλητισμού;

Είναι κάτι που διαπιστώνεται μόνο στο χώρο του αθλητισμού;

Οι γονικές παρεμβάσεις έχουν πάντα αρνητικό αποτέλεσμα;

Ποια είναι η αιτία τους και τελικά πως αντιμετωπίζονται;

Αυτά είναι μερικά ερωτήματα στα οποία θα προσπαθήσουμε να δώσουμε απάντηση μέσα από τις λίγες γνώσεις και την εμπειρία μας στο χώρο!

Για να δοθεί μια ολοκληρωμένη απάντηση σε τέτοιου είδους δύσκολα ερωτήματα, θα πρέπει να αποσαφηνιστούν αρχικά κάποιες έννοιες και τότε, όλοι θα μπορέσουμε με μεγαλύτερη ευκολία να προσεγγίσουμε του «πρόβλημα».

Τι είναι το «Ποδόσφαιρο»;

Δεν χρειάζεται να επεκταθώ σε έννοιες και ορολογίες που είναι ξένες προς το αντικείμενό μου αλλά θα αρκεστώ στη πιο σύντομη περιγραφή που μπορεί να δώσει ένα παιδάκι 5 χρονών…

«Είναι ένα παιχνίδι!!!!!», αυτό θα πει το παιδάκι αυτό, παρόμοια όμως θα είναι και η απάντηση του έμπειρου προπονητή ποδοσφαίρου αναπτυξιακών ηλικιών με γνώση στο ποδόσφαιρο, στον αθλητισμό και στη παιδική ψυχολογία!

Ένα παιχνίδι ανάμεσα σε τόσα άλλα που μπορεί να έχει ένα παιδί, είναι και το ποδόσφαιρο!

Αφού καταφέραμε να εξηγήσουμε το τι είναι το ποδόσφαιρο στην πιο απλή του ερμηνεία, θα πρέπει να εξηγήσουμε τώρα και «τι σημαίνει παιχνίδι»…

«Παιχνίδι, παιγνίδιο ή παίγνιο αποκαλείται η δομημένη δραστηριότητα που διεξάγεται με σκοπό την ψυχαγωγία ή ασκείται σαν εκπαιδευτικό εργαλείο.

Τα παιχνίδια υπάρχουν σε διάφορες μορφές: επιτραπέζια, ηλεκτρονική, άυλη, υλική κ.ά.

Κύριοι παράγοντες του παιχνιδιού είναι οι κανόνες, τα επιτεύγματα, η πρόκληση και η αλληλεπίδραση. Τα παιχνίδια, γενικά, υποβάλλουν τον παίκτη σε μια ψυχική ή σωματική διέγερση, ή πολλές φορές και τα δύο.

Πολλά παιχνίδια βοηθάνε στην ανάπτυξη πρακτικών δεξιοτήτων, μπορεί να έχουν τη μορφή άσκησης ή να έχουν εκπαιδευτικό, προσομοιωτικό ή ψυχολογικό χαρακτήρα.

[Σύμφωνα με τον Κρις Κρόφορντ, σχεδιαστή βιντεοπαιχνιδιών, δραστηριότητες όπως το παζλ και η πασιέντζα ανήκουν περισσότερο στην κατηγορία των γρίφων και όχι των παιχνιδιών, επειδή ένα παιχνίδι προϋποθέτει αλληλεπίδραση με έναν τουλάχιστον «ενεργό παράγοντα» (παίκτη ή υπολογιστή)].

Τα παιχνίδια μαρτυρούνται από το 2600 π.Χ.[1][2]. Είναι παγκόσμιο μέρος της ανθρώπινης εμπειρίας και παρατηρούνται σε όλους τους πολιτισμούς. Το Βασιλικό Παιχνίδι του Ουρ (Royal Game of Ur), το Senet και το Mancala είναι κάποια από τα αρχαιότερα παιχνίδια του κόσμου.

Αντικείμενα:

Συνήθως τα παιχνίδια ταξινομούνται βάσει του μέσου που χρειάζεται για να παιχθούν (π.χ. μινιατούρες, μπάλα, κάρτες, ταμπλώ ή υπολογιστής). Πολλές φορές, το μέσο είναι ένα αντικείμενο ή μία ένδειξη, που συμβολίζει κάτι. Το αντικείμενο μπορεί να είναι ένα πιόνι, κάποια χρήματα ή μία άυλη ένδειξη, όπως η βαθμολογία.

Τα παιχνίδια όπως το κρυφτό και το κυνηγητό δεν χρησιμοποιούν κάποιο εμφανές αντικείμενο, αλλά η αλληλεπίδρασή τους ορίζεται από το περιβάλλον. Παιχνίδια με ίδιους ή παρόμοιους κανόνες, μπορεί να έχουν διαφορετικό τρόπο διεξαγωγής, ανάλογα με το εκάστοτε περιβάλλον. Π.χ. το κρυφτό σε έναν σχολικό χώρο παίζεται διαφορετικά από ό,τι σε ένα πάρκο, ή ο τρόπος που θα γίνει ένας αγώνας αυτοκινήτων διαφοροποιείται από πίστα σε πίστα.

Κανόνες:

Αν και τα παιχνίδια συχνά χαρακτηρίζονται από τα εργαλεία τους, επίσης ορίζονται και από τους κανόνες τους. Ενώ οι κανόνες υπόκεινται σε αλλαγές και τροποποιήσεις, η μεγάλη αλλαγή έχει ως αποτέλεσμα ένα «νέο» παιχνίδι. Υπάρχουν, όμως, και εξαιρέσεις όπως σε κάποιες περιπτώσεις παιχνιδιών που περιλαμβάνουν εσκεμμένη τροποποίηση των κανόνων, αλλά ακόμα κι εκεί υπάρχουν κάποιοι σταθεροί κανόνες.

Οι κανόνες, γενικά, καθορίζουν τη σειρά, τα δικαιώματα, τις υποχρεώσεις και τα επιτεύγματα του κάθε παίκτη. Τα δικαιώματα των παικτών μπορεί να περιλαμβάνουν το πότε θα μετακινήσουν το πιόνι τους ή πότε θα κάνουν κάποια ενέργεια. Ο πιο συνηθισμένος σκοπός είναι να συγκεντρώσει ο παίκτης τη μεγαλύτερη ποσότητα βαθμών, χρημάτων ή αντικειμένων στο τέλος του παιχνιδιού, όπως στη Monopoly, ή να φέρει το πιόνι του σε μια σχέση απειλής προς το πιόνι του αντιπάλου, όπως στο σκάκι.

Είδη παιχνιδιών :

Αθλήματα

Αθλήματα χαρακτηρίζονται παιχνίδια που έχουν αθλητικό χαρακτήρα και απαιτούν σωματική άσκηση. Στην κατηγορία συμπεριλαμβάνονται ατομικά και ομαδικά αγωνίσματα, όπως το ποδόσφαιρο, η καλαθοσφαίριση, το βόλεϋ κ.ά. Πολλά αθλήματα απαιτούν ειδικό εξοπλισμό και δεδομένο χώρο παιχνιδιού, ενώ απευθύνονται σε μεγάλες μερίδες θεατών.

Επιτραπέζια παιχνίδια

Παιχνίδια τράπουλας

Βιντεοπαιχνίδια κ.α»

Ας κρατήσουμε δύο στοιχεία από την πιο πάνω αναφορά. Την έννοια «αθλητισμός» και την έννοια «κανόνες».

Είναι άραγε ο γονιός, ο ποιο κατάλληλος άνθρωπος για να μπορέσει με τις παρεμβάσεις του να επιδράσει θετικά σε μία από αυτές τις δύο έννοιες;

Θα μπορούσε δυνητικά, με την προϋπόθεση πως έχει εντρυφήσει στο αντικείμενο περισσότερο από τον καθ ύλην αρμόδιο για τη δουλειά αυτή, τον ίδιο τον ΠΡΟΠΟΝΗΤΗ!

Εδώ αξίζει να επικεντρωθούμε περισσότερο αν θέλουμε τελικά να βρούμε λύση στα πιο πάνω ερωτήματα.

Είναι ο σύγχρονος προπονητής ο καθ΄ύλην αρμόδιος, αυτός που ξέρει το κάτι τι περισσότερο από όλους του πέριξ;

Η απάντηση είναι απλή, «στις περισσότερες περιπτώσεις, ΌΧΙ, δεν είναι»…

Συνήθως στις ποδοσφαιρικές (ή και γενικότερα στις παιδικές αθλητικές) ακαδημίες της χώρας μας, το ρόλο του προπονητή καλούνται να παίξουν άνθρωποι άσχετοι και «λίγοι» για τη δουλειά αυτή. Πρώην ποδοσφαιριστές (πολλές φορές ακόμα και καταξιωμένοι) έχουν αναλάβει να φέρουν σε πέρας το δύσκολο έργο της εκμάθησης και της εκπαίδευσης των παιδιών με παντελή έλλειψη γνώσεων παιδικής ψυχολογίας.

Άνθρωποι αμόρφωτοι (επίτηδες δεν χρησιμοποιώ τον όρο «αγράμματοι» καθώς οι περισσότερο από αυτούς κατάφεραν να διαβάσουν 100 σελίδες και να αποκτήσουν ένα δίπλωμα μεγέθους «UEFA»), καλούνται να διαχειριστούν τη παιδική ψυχή, όχι με γνώση και επιστημοσύνη αλλά με εφαρμογή προσωπικών (πολλές φορές, τραυματικών) βιωμάτων και να διδάξουν στο παιδί μας τους «κανόνες» του «παιχνιδιού» και να το μυήσουν στον «δικό τους» αθλητισμό, αυτόν που υπηρέτησαν πολλές φορές στο παρελθόν χρησιμοποιώντας αθέμιτα μέσα, χρήμα και βρωμιά, στοιχεία που μοριοδοτήθηκαν ανάλογα για την απόκτηση του πιο πάνω διπλώματος!

Θα ήθελα να αναφερθώ σε συγκεκριμένα παραδείγματα για να καταλάβουμε όλοι ποιο είναι το πραγματικό μέγεθος του προβλήματος.

Πόσοι από εμάς δεν γίναμε μάρτυρες σκηνών κατά τη διάρκεια των προπονήσεων ή ακόμα και επίσημων αγώνων, ο προπονητής να μιλάει σε παιδιά ηλικίας 5, 6 7…15 χρονών με ταχύτητα λέξεων 120 το λεπτό!!!!

Ποιος από αυτούς τους κυρίους γνωρίζει πραγματικά την ταχύτητα με την οποία μπορεί να επεξεργαστεί μία πληροφορία, ένας παιδικός εγκέφαλος των πιο πάνω ηλικιών;

Γιατί θεωρεί ο συγκεκριμένος άνθρωπος φυσιολογικό το παιδικό σωματάκι να «αργεί» στις κινήσεις του και τη συναρμογή τους ενώ δεν μπορεί να κατανοήσει πως και ο παιδικός εγκέφαλος είναι ανώριμος ακόμα, και χρειάζεται πολλαπλάσιο χρόνο για να επεξεργαστεί μία απλή έννοια;

Ποιος γνωρίζει από αυτούς τις έννοιες «Αφαίρεση», «διάσπαση» και τη διαφορά τους;

Προσωπικά βίωσα περίπτωση προπονητή που απευθύνθηκε σε παιδάκι 6 χρονών φωνάζοντάς του «ξύπνα..» επειδή το συγκεκριμένο παιδάκι που «έπαιζε σαν τερματοφύλακας», κοιτούσε αλλού, ίσως μία πεταλούδα, ένα σκυλάκι που περνούσε από το δρόμο ή τα καινούρια παπούτσι του καλύτερού του φίλου!

Πόσοι πραγματικά «ειδικοί» των ημερών μας ασχολήθηκαν με την «ορολογία» των κανόνων του παιχνιδιού;

Έννοιες και ποδοσφαιρικές εκφράσεις όπως… «άλλαξε», σε ένα παιδάκι μικρής ηλικίας είναι άγνωστες ή μπορούν να ερμηνευτούν με διαφορετικό τρόπο αν κάποιος δεν κάτσει να τους την εξηγήσει! Εντολές απλές από τον πάγκο του τύπου «…επίθεση ή άμυνα», μπορεί να ακούγονται απλές και αυτονόητες για εμάς τους ενήλικες, όμως σε παιδιά προσχολικής ή πρώτης σχολικής ηλικίας, να είναι ξένες και δυσνόητες! Λέξεις όπως το κόρνερ, μπορούν εύκολα να παρερμηνευτούν και να παρανοηθούν σε βαθμό που μπορεί να μπερδέψει ένα μικρό παιδί και να το αντιληφθεί σαν κάτι πιο οικείο, μια κόρνα για παράδειγμα!

Αυτός ο προπονητής, ίσως περιμένει το παιδί να ρωτήσει, να ενδιαφερθεί ή μόνο του να αναζητήσει τις απαραίτητες απαντήσεις μιας και η δουλειά του δεν είναι να ξέρει πως μπορεί να σκέφτεται το καθένα ξεχωριστά.

Εδώ όμως έρχεται η έννοια «ενσυναίσθηση» την οποία ο συγκεκριμένος άνθρωπος οφείλει να γνωρίζει ως προϋπόθεση για την ενασχόλησή του με παιδιά μικρής ηλικίας! Θα πρέπει να γνωρίζει τη διαφορετική ταχύτητα ωρίμανσης των παιδιών και να προσαρμόζει τη διδασκαλία στο κάθε παιδί ξεχωριστά!

Τελειώνει άραγε η ευθύνη των προπονητών με το τέλος του «παιχνιδιού» και την εκμάθηση των «κανόνων» του;

ΌΧΙ, είναι και πάλι η απάντηση!

 Οφείλει ο προπονητής να γίνει Πατέρας (αν επιθυμούμε να μην γίνεται ο Πατέρας προπονητής), οφείλει να ενδιαφέρεται για τη διατροφή του (αρκεί να γνωρίζει και ο ίδιος και να μην αυτοαναιρείται από φωτογραφίες του προσωπικού του λογαριασμού στο Facebook, στις οποίες αποτυπώνονται τραπεζάκια γεμάτα αλκοόλ, τσιγάρα και ακόρεστα λίπη) και να δίνει συμβουλές στο νεαρό αθλητή (φυσικά, όχι με το τσιγάρο στο χέρι), να ενδιαφέρεται για το αν άλλαξε ρούχα, αν έβαλε το μπουφάν το χειμώνα, αν ήπιε αρκετό νερό κατά τη διάρκεια ή και μετά την προπόνηση.

Να δείχνει πραγματικό ενδιαφέρον για τις σχολικές του επιδόσεις (οι σχολικές επιδόσεις, θα πρέπει όλοι να γνωρίζουν, δεν είναι «παιχνίδι» αλλά το μέσο για την αυριανή του επαγγελματική αποκατάσταση).

Ποιανού ευθύνη άραγε είναι η επιλογή των προπονητών; Οι περισσότεροι θα απαντήσετε με στόμφο,  «…μα των ακαδημιών»!!!

Και πάλι θα διαφωνήσω με κάποιους που θα έδιναν αυτή την απάντηση!

Δική μας ευθύνη είναι, των γονιών!

Η επιλογή της σωστής «Ακαδημίας» (αναφορά σχετικά με τις ακαδημίες θα κάνω σε επόμενο άρθρο), είναι δική μας!

Έχουμε στα χέρια μας ένα μοναδικό μέσο πίεσης που λέγεται «ΣΩΣΤΗ ΕΠΙΛΟΓΗ» και «ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ». Τα κριτήρια όπως είπα, που αφορούν γενικά την Ακαδημία θα τα αναφέρω σε επόμενο άρθρο!

Έχουμε άραγε τη δυνατότητα να διακρίνουμε τον σωστό προπονητή, αν αυτό αποτελεί ένα από τα κριτήρια για την τελική επιλογή της «σωστής» Ακαδημίας; Ποια θα πρέπει να είναι τα χαρακτηριστικά του;

Ο προπονητής μιας Ακαδημίας, θα πρέπει να έχει κάποια χαρακτηριστικά τα οποία θα απευθύνονται σε τρεις διαφορετικές κατευθύνσεις.

Η μία κατεύθυνση είναι οι προϋποθέσεις  που θέτει η ίδια η Ακαδημία. Σε αυτή τη κατεύθυνση συνήθως στη χώρα μας λαμβάνεται υπ όψιν ο οικονομικός παράγοντας. Οι περισσότερες ποδοσφαιρικές Ακαδημίες, επιζητούν μία φθηνή και υπάκουη λύση που να μπορεί παράλληλα εκτός από τις γενικές γνώσεις στο χώρο του ποδοσφαίρου, να παρέχει και υπηρεσίες φροντιστή, τεχνικού, χτίστη, ηλεκτρολόγου, καθαρίστριας, κυλικιάρχη, σουβλατζή! Ένας προπονητής που προσφέρει το μεγαλύτερο μέρος των πιο πάνω υπηρεσιών (ανεξαρτήτου προτεραιότητας) συνήθως προσλαμβάνεται (στην αρχή δοκιμαστικά) με μηνιαίο μισθό που δεν θα πρέπει να ξεπερνάει την δυνατότητα εξόφλησης του λογαριασμού της ΔΕΗ! Αν όλα πάνε καλά και παραμείνει, θα πρέπει να αποδείξει με προσφορά ακόμα περισσότερων υπηρεσιών, πως θέλει πραγματικά αυτή τη θέση καθώς «στην αγορά» υπάρχουν εκατοντάδες προπονητών που θα ήθελαν να βρεθούν στο πλάι του πάλαι ποτέ, μεγαλοπαράγοντα του ποδοσφαίρου!

Τα χαρακτηριστικά του ιδανικού προπονητή όμως θα πρέπει να είναι συμβατά και να ικανοποιούν τι απαιτήσεις του σύγχρονου Παγκόσμιου ποδοσφαίρου και αυτή είναι μία δεύτερη κατεύθυνση στην οποία θα πρέπει να επικεντρωθούν καθώς θα αναζητούμε το καλύτερο για το παιδί μας! Γυμναστής με ειδικότητα στο ποδόσφαιρο και πιστοποιημένες γνώσεις προπονητικής είναι το ιδανικό μείγμα για την επιλογή προπονητή.

Ένας Γυμναστής με ειδικότητα στο ποδόσφαιρο, έχει σπουδάσει πάνω στο αντικείμενο περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο τον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να ασκηθεί ένας αθλητής ώστε να αποδώσει στο Μάξιμουμ της απόδοσής του, στο άθλημα της επιλογής του που είναι φυσικά το ποδόσφαιρο.

Κανένας άλλος δεν μπορεί να προσαρμόσει πρόγραμμα γυμναστικής που να ανταποκρίνεται στις δικές του ατομικές ανάγκες, καλύτερα από ένα Γυμναστή με ειδικότητα στο ποδόσφαιρο. Οι γνώσεις πάνω στο αντικείμενο αυτό, είναι κομμάτι μιας ολόκληρης επιστήμης και δεν αναπληρώνονται με ολιγόωρα σεμινάρια και διαφόρων επιτηδείων και ατελείωτων ωρών αντιγραφής από έτοιμα βιντεάκια του youtube που διακινούνται πλέον ελεύθερα προς άμεση «βρώση». Αυτού του είδους «fast food» γυμναστική, θα πρέπει όχι μόνο να λάβει επιτέλους ΤΕΛΟΣ καθώς τέτοιου είδους πρακτικές έχουν σαν τελικό αποτέλεσμα τη περεταίρω υποτίμηση και απαξίωση του ίδιου του ποδοσφαίρου. Προσωπική μου άποψη είναι πως εκτός από γυμναστής, ο σωστός προπονητής ποδοσφαίρου αναπτυξιακών ηλικιών, θα πρέπει να έχει και βασικές  γνώσεις προπονητικής οι οποίες και αυτές αποκτήθηκαν με πολύωρη μελέτη αλλά και εμπειρία στο χώρο του Ποδοσφαίρου (είτε Επαγγελματικού, είτε Ερασιτεχνικού) οι οποίες να πιστοποιούνται με ειδικό δίπλωμα προπονητικής με το οποίο μόνο θα μπορεί να ενασχοληθεί με την εκμάθηση του ποδοσφαίρου στις παιδικές ηλικίες.

Μέρος του προγράμματος αυτού θα έπρεπε να είναι η ψυχιατρική εξέταση των υποψηφίων προπονητών, οι εκμάθηση των βασικών αρχών παιδικής ψυχολογίας, διατροφολογία,  και πρώτες βοήθειες  (υποχρεωτική η κτίση διπλώματος BLS).

Ο Προπονητής θα πρέπει να έχει και κάποια χαρακτηριστικά όμως που να απευθύνονται και προς μία άλλη κατεύθυνση, τους γονείς και τα ίδια τα παιδιά.

Θα πρέπει να είναι προσιτός, και φιλικός αλλά και αυστηρός στο μέτρο που πρέπει ώστε να επιβάλει τη δέουσα πειθαρχία στην μικρή ομάδα των αθλητών, ώστε να αυξάνεται όσο το δυνατό περισσότερο το επίπεδο προσοχής! Να εμπνέει και πολλές φορές να αποτελεί πρότυπο, όχι μόνο για τις ποδοσφαιρικές του περγαμηνές αλλά και για τον τρόπο ζωής του. Η διατροφή θα πρέπει να είναι παράδειγμα προς μίμηση για τα παιδιά μας, η κατανάλωση από τον ίδιο τον προπονητή ενός φρούτου μετά τη προπόνηση, αποτελεί το καλύτερο πιστεύω.

Φυσικά, θα πρέπει να ξεχάσει τις βλαβερές για τον οργανισμό συνήθειες όπως το κάπνισμα και το ποτό. Θα αναφερθώ με μεγαλύτερη άνεση στο επόμενο άρθρο μου για το κομμάτι αυτό. Βασική αρχή πάντως είναι πως ο ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ εκπαιδευτικός πίνει ή καπνίζει μπροστά στα μάτια των μαθητών του, θα πρέπει να αποπέμπεται ως ο πιο ΑΚΑΤΑΛΗΛΟΣ άνθρωπος!

Θα πρέπει να διαμορφωθούν ειδικοί, μη προσιτοί στα παιδιά χώροι, όπου θα μπορούν  να ικανοποιούν τις ανάγκες τους, μακριά από τα βλέμματα των παιδιών μας!

Φωνές, άσεμνες χειρονομίες και βρισιές, είναι περιττό να πω πως δεν έχουν θέση σε καμία εκπαιδευτική μονάδα της κοινωνίας μας, άρα και του αθλητισμού!

Νομίζω πως χρειάζεται ακόμα πολύ δουλειά στον τόπο μας για να προσεγγίσουμε το ιδανικό μοντέλο για μας. Δεν συμφωνώ με την αντιγραφή πρακτικών ξένων Ακαδημιών ή συλλόγων καθώς έχουμε τη δική μας ταυτότητα και τον δικό μας χαρακτήρα. Μπορούμε να «κλέψουμε» όμορφες πρακτικές και να τις προσαρμόσουμε στα δικά μας μέτρα αλλά πρέπει οπωσδήποτε να αποβάλουμε όλες εκείνες τι κακές συνήθειες που ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για την κατάντια του Ελληνικού ποδοσφαίρου.

Η απάντηση σε όλα τα ερωτήματα που έθεσα λοιπόν υπάρχει και ήδη δόθηκε, δεν χρειάζεται να παρέμβει κανένας γονιός αν γίνει η σωστή επιλογή Ακαδημίας για το παιδί μας, με τα σωστά κριτήρια!

Θέλουμε τον Προπονητή «Μπαμπά» του παιδιού μας και φυσικά όχι τον Μπαμπά «προπονητή» του.

ΠΗΓΗ:https://imacademysoccer.wixsite.com