Το ποδόσφαιρο είναι το λαϊκότερο άθλημα, όχι μόνο στην Ελλάδα , αλλά και γενικότερα στα περισσότερα κράτη,  τουλάχιστον της Ευρώπης. Γύρω από αυτό διακινούνται χρήματα που εάν σκεφθεί κανείς θα δει ότι τα οικονομικά μεγέθη είναι τεράστια. Έτσι είναι ή τουλάχιστον έτσι πρέπει να είναι , αφού οι ομάδες έχουν  γίνει  ανώνυμες εταιρίες, άρα σκοπό έχουν να παράξουν πλούτο  και να το διοχετεύσουν  στην ελεύθερη αγορά. Όλοι εμείς , που ασχολούμαστε με το ποδόσφαιρο , με οποιαδήποτε ιδιότητα γινόμαστε καταναλωτές και δεν χάνουμε την ευκαιρία να το καταναλώσουμε και να το αποκτήσουμε πληρώνοντας είτε με  χρήματα , είτε διασκεδάζοντας  αφιερώνοντας τον πολύτιμο χρόνο μας  πάντα βέβαια με το αζημίωτο.

Υπάρχει αυτός ο τρόπος σκέψης ή κάποιος άλλος αναγνώστης θα μπορούσε να  προσελκύσει το επαγγελματικό ποδόσφαιρο με ένα διαφορετικό τρόπο.

Μην ξεχνάμε βέβαια ότι το επαγγελματικό ποδόσφαιρο στηρίζεται στο ερασιτεχνικό , όπου και εκεί,  εάν δεν έχει μια ομάδα χρήματα,  δεν μπορεί να σταθεί. Βλέπουμε να ανθίζουν οι Ακαδημίες Ποδοσφαίρου με το αζημίωτο, γιατί οι άνθρωποι που ασχολούνται είναι εργάτες και πρέπει να πληρωθούν για τον κόπο τους.

Από μικρή ηλικία τα παιδιά πηγαίνουν στο γήπεδο, στις Aκαδημίες και πληρώνουν για να μάθουν τα μυστικά της μπάλας. Κάποτε ήταν δωρεάν η μάθηση, αφού υπήρχαν οι αλάνες και παίζοντας μάθαιναν ποδόσφαιρο τα παιδιά.

Το αξιοσημείωτο είναι ότι ναι μεν θέλουμε να πάνε τα παιδιά στο γήπεδο, στις Aκαδημίες , να παίξουν οργανωμένα και μετά από μερικά χρόνια ανακαλύπτουμε ότι δεν μπορούν να σταθούν  σε μία κανονική ομάδα, γιατί δεν είναι έμπειρα. Δηλαδή πηγαίνουν και δουλεύουν τα παιδιά στο γήπεδο περίπου μία δεκαετία και μετά δεν μας κάνουν γιατί, για να παραμείνει η ομάδα στην κατηγορία χρειάζεται έμπειρους παίκτες . Εάν βέβαια βρεθεί η ομάδα στην κατώτερη κατηγορία,  το  διοικητικό συμβούλιο και ο πρόεδρος που πασχίζουν και πληρώνουν σε χρήμα και σε χρόνο το πάθος  τους,  νιώθουν  αποτυχημένοι. Η αλήθεια είναι,  όταν φτάσει μία ομάδα σε μικρότερη κατηγορία έχουν αποχωρήσει οι περισσότεροι από το συμβούλιο και έχουν μείνει δύο τρείς και όλο οι ίδιοι.

Μία λογική που τη βλέπουμε παντού σε όλες τις ερασιτεχνικές  ομάδες και δεν απελευθερώνει τη δίψα των δεκαπεντάρηδων και των δεκατετράχρονων να παίξουν βασικοί στην ομάδα του χωριού τους. Ναι, να παίξουν , γιατί παιχνίδι είναι το ποδόσφαιρο και εάν αναδειχθούν και βρεθούν πολλοί καλοί ποδοσφαιριστές ας αγωνιστούν και στη μεγαλύτερη κατηγορία για όσο αντέξουν εκεί και μετά πάλι από την αρχή,  αφού θα έρθουν και θα μείνουν τα παιδιά στο γήπεδο και στην ομάδα , γιατί βλέπουν ότι τους δίνετε η δυνατότητα να πάρουν μέρος στο παιχνίδι.

Τι θα γίνουν όμως οι έμπειροι της κατηγορίας;

Απάντηση,  να κάνουν ένα πρωτάθλημα παλαιμάχων και να αγωνίζονται εκεί.

Μόνο έτσι θα ζήσει το πραγματικό ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, γιατί αυτό που ζούμε είναι ψυχοφθόρο και επαναλαμβάνεται το ίδιο έργο με τους ίδιους πρωταγωνιστές στους αγωνιστικούς χώρους, αλλά χωρίς θεατές από το χωριό που ανήκει το γήπεδο, γιατί τα περισσότερα σωματεία λειτουργούν σαν « Σωματεία Ο.Α.Ε.Δ. ( Οργανισμός Απασχόλησης Εργατικού Δυναμικού )

Ζήνας Γιάννης