Αυτό το παιχνίδι τα είχε όλα. Και όταν λέμε όλα, εννοούμε ΟΛΑ. Είχε πάθος, είχε δύναμη, είχε ανεπανάληπτες φάσεις, είχε αγωνία, είχε και λάθη πολλά εκατέρωθεν, είχε μία ποδοσφαιρική τακτική που την βλέπεις μία φορά τον χρόνο, σε ένα μόνο παιχνίδι, γιατί… έτσι απαιτούσε ο συγκεκριμένος αγώνας.
Πάνω απ’ όλα είχε μία τεράστια ικανοποίηση για κάθε φίλαθλο, πως εκείνη τη στιγμή έβλεπε την ουσία του ποδοσφαίρου. Έβλεπε το αυθεντικό. Έβλεπε το όραμα. Έβλεπε τον χαρακτήρα ενός αθλήματος.
Η πλευρά ενός υγιούς φιλάθλου λοιπόν….
Τέσσερις ταινίες και ένας ποδοσφαιρικός αγώνας. Το τηλεκοντρόλ κολλά στον αγώνα γιατί… Τσέλσι είναι αυτή, Άρσεναλ είναι αυτή, δεν μπορεί κάτι θα υπάρχει να θαυμάσεις. «Ελπίζω να με δικαιώσεις έτσι;» λες στον εαυτό σου και τσίκι τσίκι ξεκινάς τα σπόρια. 90 λεπτά μέσα στη ροή του παιχνιδιού, δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς αφού η μία υπέροχη φάση διαδέχεται την άλλη. 90 λεπτά μέσα στην παρόρμηση.
Στο ημίχρονο υποψιάζεσαι πως ήταν η καλύτερη βραδινή επιλογή.
Στο δεύτερο ημίχρονο το συνειδητοποιείς. Σταματάς τα σπόρια, σταματάς τη σκέψη και αφήνεις το παιχνίδι να σε παρασύρει σαν ένα πούπουλο στον αέρα. Από την άμυνα στην επίθεση, ακολουθώντας τον Μάρκο Αλλόνσο, (πώς το καταφέρνει αυτό δεν έχω ιδέα…), κολλημένη κάτω από τα δοκάρια σε δύο τερματοφύλακες που δικαιώνουν τους τίτλους τους, στις μάχες του κέντρου και στα λάθη που η πίεση δικαιολογεί, στις υπέρτατες φάσεις μέσα στην περιοχή, έξω από την περιοχή κλπ κλπ. Ικανοποιείσαι σε κάθε λεπτό. Στεναχωριέσαι που σιγά σιγά τελειώνει. «Θέλω κι άλλο» φωνάζει από μέσα σου, αλλά γνωρίζεις πολύ καλά πως κάθε σημαντικό παιχνίδι πρέπει να έχει ένα σημαντικό τέλος. Και το βλέπεις μπροστά σου, πριν καλά καλά ολοκληρώσεις την σκέψη σου.
Μετά τη λήξη, προσπαθείς να σκεφτείς. «Τι στο καλό είδα απόψε; Γιατί με γέμισε τόσο πολύ; Τι είναι αυτό που δεν μπορεί να μου δώσει το ελληνικό ποδόσφαιρο και μου το προσφέρει το αγγλικό με τόσο δοτικό τρόπο; Γιατί να είναι τόσο μεγάλο το χάσμα; Τι φταίει;». Κι εκεί που αναρωτιέσαι, σταματάς. «Σιγά μην λύσω εγώ την υπόθεση! Με την απορία θα μείνω…». Μέσα σου ξέρεις τις απαντήσεις. Τις γνωρίζουν όλοι όσοι ασχολούνται με το συγκεκριμένο άθλημα και έχουν μία στοιχειώδη καλλιέργεια. Αλλά, δεν σε νοιάζει αυτό το βράδυ. Ανακαλείς στο μυαλό σου τις φάσεις που είδες, ξαπλώνεις στο κρεβάτι με την ικανοποίηση μίας ψυχαγωγίας που δικαιούσαι ως άνθρωπος και δεν σε νοιάζει τίποτε άλλο.
ΤΕΤΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΧΘΕΣΙΝΟΣ ΑΓΩΝΑΣ. Η πεμπτουσία ενός αθλήματος στην υπηρεσία της πεμπτουσίας μίας ψυχαγωγίας.
Η κριτική του αγώνα, η ποδοσφαιρική ανάλυση είναι για τους ειδικούς. Για τους φιλάθλους είναι περιττό. Οι φίλαθλοι πρέπει να μένουν αλλού. Σε όλα τα παραπάνω. Αν θέλουν να παραμείνουν γεμάτοι υγεία απέναντι σε αυτό που αγαπούν να βλέπουν.
Το ποδόσφαιρο. Που είναι υπέροχο!
Πριν τέσσερα χρόνια ο Ton De Hoop, καταξιωμένος Ολλανδός προπονητής και πάνω απ’ όλα προπονητής και σκάουτερ ποδοσφαίρου σε όλα τα κλιμάκια της Άρσεναλ σε Αγγλία και Ευρώπη γενικά, μου είχε πει: «Δεν έχει σημασία τι σημαίνει ένας αγώνας για τον προπονητή, τον παίκτη, τον σκάουτερ και τον πρόεδρο. Σημασία έχει τι σημαίνει ένας αγώνας για το τρίτο διάζωμα στις επάνω κερκίδες. Αν σημαίνει κάτι εκεί, οι υπόλοιποι τρέχουμε».
Πασχούλα Μαρία