Είσαι προπονητής μιας ερασιτεχνικής ομάδας Β’ κατηγορίας. Δεν έχεις δίπλωμα. Δεν έχεις εμπειρία. Δεν έχεις γνώσεις να μεταδώσεις. Δεν έχεις αθλητική παιδεία, ούτε παιδεία γενικότερα. Αντιθέτως, έχεις 8 35άρηδες που λες ότι τους προπονείς για να σου παίξουν ποδόσφαιρο και άλλους 8 παίκτες στον πάγκο που δεν έχουν κλείσει ακόμα τα 18 τους χρόνια.  Σταμπάρεις έναν παίκτη άλλης ομάδας, 17 ετών, καλό ποδοσφαιριστή. Τον βλέπεις να πίνει καφεδάκι σε μία καφετέρια πριν την προπόνηση. Του τάζεις 200 ευρώ και τον ζητάς στην ομάδα σου.

Είσαι πρόεδρος μιας ερασιτεχνικής ομάδας Β’ κατηγορίας. Θες η ομάδα σου να βγει στην Α2. Έχεις έναν προπονητή ανίδεο, 8 35άρηδες να παίζουν ποδόσφαιρο όπως αυτοί γνωρίζουν και έχεις και λεφτά. Πληρώνεις τους 8 35άρηδες από 500 ευρώ τον χρόνο και συμφωνείς με τον προπονητή σου να πάρετε ακόμη έναν νεαρό, καλό ποδοσφαιριστή για 200 ευρώ να σας βοηθήσει να ανέβετε κατηγορία. Συζητάς με τον παίκτη, συμφωνείς, δεν ενημερώνεις την διοίκηση της άλλης ομάδας και όταν έρχεται η στιγμή της μεταγραφής, νίπτεις τα χείρας σου…

Είσαι γονέας ενός παιδιού 17 ετών, που προπονείται σε μία ομάδα Α2 ερασιτεχνικής κατηγορίας, με προπονητή με τρία διπλώματα και έχεις βλέψεις το παιδί σου να προχωρήσει στον αθλητισμό. Βλέπεις το μέλλον του και χαίρεσαι. Λέμε τώρα. Έρχεται ένα βράδυ στο σπίτι και σε ενημερώνει πως του έδωσαν 200 ευρώ για να αγωνιστεί σε ομάδα μικρότερης κατηγορίας, ανάμεσα σε 35άρηδες και με έναν προπονητή που δεν έχει ιδέα περί προπονητικής. Δέχεσαι με χαρά, διότι 200 ευρά είναι αυτά, ποιος λέει όχι. Δεν ενημερώνεις κανέναν, πείθεις το παιδί σου πως είναι καλύτερα έτσι και προχωράς στην ενσωμάτωση του παιδιού σου στη νέα του ομάδα, παίρνοντας τα 200 ευρώ.

Αυτή, είναι μια απλή Πέμπτη, Δευτέρα, Τρίτη, στο ελληνικό ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο εν έτη 2018, στο νομό μας και του χρόνου στην Α2 θα έχεις να ανταγωνιστείς μία τέτοια ομάδα, με έναν τέτοιο προπονητή, έναν τέτοιο πρόεδρο και τέτοιους παίκτες.

Όλα καλά, όλα ανθηρά. Η ανάπτυξη του ερασιτεχνικού είναι δεδομένη.

(Αν δεν εξαλειφθούν τελείως τέτοια περιστατικά, δεν θα ξαναμιλήσουμε για ποδόσφαιρο. Θα μιλάμε για «μαζευτήκαμε να κάνουμε το γούστο μας και μας αρέσει». ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ ΤΟ ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΙΚΟ).

Πασχούλα Μαρία