Το κείμενο που ακολουθεί το δανειστίκαμε από την αναδημοσίευση που έχει κάνει ο Μποζίνης Χρήστος στο Facebook και είναι του προπονητή Μανώλη Παπαδάκη από το Ηράκλειο Κρήτης.
«Πίεση, άγχος, ανεπαρκείς κατευθύνσεις, φωνές, θολές σκέψεις, του προπονητή σε ένα παιχνίδι αναπτυξιακών ηλικιών, ειδικά σε ηλικίες 5 έως 12 ετών.
Γιατί όλα αυτά, ποιος ο λόγος;
Μήπως…
Aπόδειξη στον εαυτό του ότι είναι καλός προπονητής ή ο καλύτερος.
Απόδειξη στους γονείς ότι ξέρει να προπονεί και να κοουτσάρρει παίρνοντας τα εύσημα στο τέλος του παιχνιδιού ώστε να νιώθει δυνατός απέναντι τους.
Απόδειξη στους αντιπάλους προπονητές ότι είναι καλύτερος όπως επίσης και στην αντίπαλη ομάδα.
Απόδειξη στους συνεργάτες προπονητές αλλά και στον υπεύθυνο ακαδημίας ότι ξέρει να… κερδίζει.
Ανάρτηση στα social για την μεγάλη νίκη του τμήματος και γενικά της ακαδημίας.
Όπως επίσης και πολλά άλλα…
Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να έχουμε όλο και περισσότερα παιδιά με πίεση, στεναχώριες , λύπες , άγχος, να μην χαίρονται το παιχνίδι, να μην υπάρχει εκπαίδευση και ανάπτυξη ( δεν εννοώ μόνο στο ποδόσφαιρο) να σταματούν το άθλημα, να επηρεάζεται η ζωή τους, να τους φταίνε όλα ειδικά στην εφηβεία και πολλά ακόμα….
Μήπως πρέπει να καταλάβουμε ότι εμείς σαν προπονητές ειδικά σε ακαδημίες μαζικές – αθλητικές σε τοπικό επίπεδο τουλάχιστον, στόχος είναι η άθληση και οι σωστές συμβουλές για καλύτερη ανάπτυξη των παιδιών βοηθώντας τα με την συμπεριφορά μας να έχουν μια πιο ήρεμη ζωή που θα τα βοηθήσει στην κοινωνικοποίηση τους, στο σχολείο τους και στην υγεία τους;
Δεν προπονούμε επαγγελματίες ποδοσφαιριστές και δεν είμαστε προπονητές υψηλού επιπέδου…
Υ.Γ. Κατά την γνώμη μου, θα ήταν καλό να μην υπήρχαν αγωνιστικά τμήματα μέχρι την ηλικία των 12 ετών. Έτσι τα παιδιά θα ήταν ακόμα πιο ελεύθερα, όπως επίσης και οι γονείς τους. Εξάλλου η βαθμολογία αναλόγως σε τι επίπεδο είναι το κάθε παιδί ξεκινά από το την πρώτη γυμνασίου.Μέχρι τότε μπορούμε να μην ξεχωρίζουμε με βάση τα δικά μας κριτήρια για το ποιος είναι ο καλός και ποιος όχι.
Όλα τα παραπάνω είναι προσωπικές σκέψεις που αφορούν πιστεύω όλους μας