Δανειζόμαστε την παρακάτω ανάρτηση από το λογαριασμό του facebbok της Σχολής ποδοσφαίρου ΠΑΟΚ Κουλοούρας και το διάλογο που ακολούθησε από τουε γονείς.

 

Ωραία τα λέει ο Ψυχολόγος ο οποίος βάση «ερευνών» μάλλον είναι υπέρ του να μη βρίσκονται οι γονείς στο γήπεδο κατά τη διάρκεια των προπονήσεων! Θα είχε την αξία της βέβαια, η επίκληση της έρευνας να γίνει με παραπομπή ώστε να γνωρίζουμε και εμείς οι απλοί αναγνώστες ποιο κοινό ελέγχθηκε! Διότι άλλο ειναι να εξετάστηκαν οι συμπεριφορές γονεων και παιδιων σε Αμερικανικά, Ελβετικά, Βελγικα, Ιαπωνικα η Αυστραλιανά γηπεδα και άλλο σε Ισπανικά, Ιταλικά ή Ελληνικά. Σκεφτείτε πόσο διαφορετικά θα ήταν τα συμπεράσματα αν για παράδειγμα εξεταζοταν Πακιστανικα η Αφρικανικα γηπεδα. Καταλαβαίνουμε όλοι πως τα αποτελέσματα θα ήταν σε κάθε περίπτωση διαφορετικά! Αν μιλήσουμε για τα δικά μας Ελληνικά γήπεδα, μέσα στα οποία φιλοξενούντα οι διάφορες ποδοσφαιρικές Ακαδημίες τότε δυστυχώς τα συγκεκριμένα συμπεράσματα δεν θα με βρουν απολύτως σύμφωνο, αν και φαντάζουν όλα ιδεατά! Είναι στην ιδιοσυγκρασια μας να είμαστε κοντά στα παιδιά, έτσι μεγαλώσαμε και έτσι θέλουμε να μεγαλώσουν και τα παιδιά μας (εφ όσον θεωρούμε πως εμείς μεγαλώσαμε σωστά). Είμαι από τους γονείς που όταν μπορώ, θέλω να βρίσκομαι κοντά στα παιδιά μου, σε όλες τις δραστηριότητες τους! Δεν ξέρω αν είναι καλό ή όχι, ξέρω όμως πως αυτό που κάνω μου αρέσει και αρέσει και στα παιδιά μου! Η ώρα της προπόνησης είναι διάλειμμα για εμένα, βρίσκω φίλους με κοινά ενδιαφέροντα, (την εξέλιξη των παιδιών μας), συναπτουμε σχέσεις φιλίας οι οποίες πολλές φορές επεκτείνονται και εκτός γηπέδων. Βρίσκουμε αφορμή την διασκέδαση να την μετατρέπουμε σε υποχρέωση, όπως ακριβώς θα συμβαίνει για όλο το υπόλοιπο της ζωής των παιδιών μας. Δείχνουμε με τη παρουσία μας πως η ενασχόληση τους με τον αθλητισμό – ποδοσφαιρο, είναι πολύ σοβαρή υπόθεση, όχι για να γίνουν επαγγελματίες ποδοσφαιριστές αλλά για να καταλάβουν ποιες θεωρούμε εμείς «σωστές προτεραιότητες»… Πότε δεν κάθισα δίπλα τους στον υπολογιστή, η σε κάποιο ηλεκτρονικό παιχνίδι! Αν τώρα θέλετε την άποψη μου για τη γονική εμπλοκή, θα πρέπει να γνωρίζετε πως και αυτό το στοιχείο είναι καθαρά ιδιοσυγκρασιακό! Δεν μπορείς να τους βάζεις όλους στο ίδιο τσουβάλι. Δεν μπορείς να γενικεύεις! Υπάρχουν διαφορετικοί γονείς, που αντιδρούν διαφορετικά στα εξωτερικά ερεθίσματα και αντιλαμβάνομαι με διαφορετικό τρόπο την «προσφορά». Το ίδιο ισχύει και για τα παιδιά! Δεν μπορούμε να πούμε πως όλα τα παιδιά αποδίδουν καλύτερα με ή χωρίς γονείς! Δεν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο «πρέπει» καθώς ο καθένας είναι μοναδικός και ξεχωριστός! Οι ίδιοι άνθρωποι που επικροτουν την αποχή των γονιών από τις δραστηριότητες των παιδιών τους δείχνοντας τυφλή εμπιστοσύνη σε ένα απλό προπονητή, είναι αυτοί που όταν χτυπάει το παιδάκι τους στο κεφάλι, τρέχουν στα εξωτερικά Ιατρεία πανικοβλητοι και με απίστευτο θράσος απαιτούν, χωρίς κανένα επιστημονικό έρεισμα, αξονική εγκεφάλου, υπέρηχο κοιλιάς, μαγνητική ΑΜΣΣ, να εξεταστεί από διακεκριμένο Καθηγητή η έστω Διευθυντή κλινικής, αφού βέβαια πρώτα μίλησε με τον ξάδερφο τον «Μάκη» που κάνει το διδακτορικό του πάνω στη τραυματολογια στη Γερμανία, για μεγαλύτερη σιγουριά.
Είναι οι ίδιοι γονείς, απλά στη μία περίπτωση θεωρούν πως είναι απλά μια προπόνηση και στην άλλη πως έχει να κάνει με τη ζωή του παιδιού τους. Για μένα λοιπόν σας λέω πως η προπόνηση, το μάθημα ή διδασκαλία έχει την ίδια αξία με την ίδια τη ζωή του και η παρουσία μου στο γήπεδο σκοπό έχει να σας το θυμίζει αυτό (εσάς τους προπονητές) αλλά και στα ίδια τα παιδιά μου ώστε οταν κάποια στιγμή μεγαλώσουν να ξέρουν πως επιτυχία δεν είναι να κάνεις παιδιά αλλά να είσαι γονιός!

Γι’αυτό κ εμείς σας δείχνουμε απόλυτη εμπιστοσύνη,κ είμαστε απών στις προπονήσεις κ παρόν στους αγώνες για να θαυμάσουμε τα Παιδιά μας κ την εξαιρετική δουλειά που κάνετε!!!

Συμφωνώ απόλυτα! Υπάρχει κάτι θετικό για το παιδί από την παρουσία του γονιου στις προνήσεις;