Αυτή είναι η κατάσταση που αντιμετωπίζουμε καθημερινά πλέον στο γήπεδο του αγίου Νικολάου.
Με λίγα λόγια, αυτό που βλέπετε απεικονίζει α) την παιδεία μας ως πολίτες και άνθρωποι και β) την έλλειψη φύλαξης σε ένα από πιο όμορφα σημεία αυτής της πόλης.
Όλα αυτά τα σκουπίδια, στη μέση ενός γηπέδου όπου παίζουν παιδιά, προέρχονται από παιδιά και νέους που εισέρχονται στο γήπεδο όταν ο Άγιος Νικόλαος πλημμυρίζει από εκδρομικά λεωφορεία και από παιδιά της πόλης στις εκδρομές των σχολείων τους την Άνοιξη.
Έχουμε απευθυνθεί σε λυκειάρχες και γυμνασιάρχες άπειρες φορές, δεν εισακουστήκαμε. Είμαστε εκεί καθημερινά για να μιλάμε σε διευθυντές σχολείων που έρχονται στον Άγιο Νικόλαο, μπας και τους πείσουμε να προσέχουν τους μαθητές τους. Δεν καταφέραμε τίποτα.
Ο παράδεισος που υπάρχει εκεί πάνω, υπάρχει γιατί κάποιοι άνθρωποι μοχθούν από το υστέρημα τους καθημερινά. Υπάρχει γιατί κάποιοι είναι ευαίσθητοι. Υπάρχει γιατί τα παιδιά χρειάζονται έναν ΚΑΘΑΡΟ και υγιή χώρο να αθλούνται.
Πρέπει να είσαι πολύ άξεστος για να σπάσεις την αλυσίδα (πώς το έκαναν ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω…), να μπεις στο γήπεδο και να το βρομίσεις, να πετάξεις σκαμπό και καρέκλες μέσα στον αγωνιστικό και περιβάλλοντα χώρο, να πετάξεις τασάκια για να το παίξεις μάγκας, να σπάσεις καθίσματα, παγκάκια και να φύγεις σαν κύριος…
Πώς ανατράφηκαν άραγε αυτά τα παιδιά και τι εικόνες έχουν από τις οικογένειές τους?
Αναγκαζόμαστε πλέον και εμείς και τα παιδιά της ακαδημίας να μαζεύουμε σκουπίδια κάθε μέρα, να επιδιορθώνουμε τις ζημιές, να ΞΑΝΑ ΚΑΙ ΞΑΝΑ αγοράζουμε αλυσίδες για να έχουν τα παιδιά την ευκαιρία να αθληθούν με τον τρόπο που τους αξίζει. Αλλά, δεν φτάνει. Πραγματικά, η κατάσταση έχει ξεφύγει, είναι κάτι πρωτόγνωρο.
Ο λόγος που δεν έχουμε ακόμη απευθυνθεί στην δημοτική αρχή της πόλης είναι συγκεκριμένος και έχει να κάνει με τη διάθεση της εν λόγω αρχής να μας ακούσει και να μας βοηθήσει, αφού σε προηγούμενες καταστάσεις κόντεψε να μας διώξει από εκεί και να αφήσει το γήπεδο στην τύχη του. Η οποία και θα ήταν προδιαγεγραμμένη. Αλλά, δεν είναι της παρούσης. Θα έρθει η ώρα για όλα αυτά…
Δεν έχουμε κατά νου κανέναν άλλο τρόπο αντιμετώπισης.
Λυπάμαι…
Πασχούλα Μαρία
